Εισαγωγή

Η αποθήκευση ψηφιακών δεδομένων μπορεί να υλοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Ο πιο κοινός από αυτούς είναι αυτός της αποθήκευσης στο σκληρό δίσκου του ηλεκτρονικού υπολογιστή και η πιθανή μετέπειτα εφεδρική αποθήκευση σε κάποιο αναλώσιμο αποθηκευτικό μέσο όπως ο οπτικός δίσκος. Η σύγχρονη αγορά πληροφορικής ωστόσο έχει να επιδείξει μεγάλη ποικιλία τεχνικομηχανικών λύσεων περιφερειακής αποθήκευσης δεδομένων, οι οποίες μπορεί να ποικίλουν από απλές περιφερειακές συσκευές οδήγησης αναλώσιμων μέσων ψηφιακής αποθήκευσης, μέχρι και αυτόνομα εξειδικευμένα συστήματα ψηφιακής αποθήκευσης, τα οποία μπορεί να ενσωματώνουν και να συνδυάζουν πολλές και ποικίλες τεχνολογίες, όπως συστοιχίες σκληρών δίσκων, οδηγών οπτικών ή μαγνητο-οπτικών δίσκων, μαγνητικών ταινιών κλπ. Ο στόχος των συσκευών αυτών είναι η ικανοποίηση των αναγκών για αποθηκευτικούς χώρους και επιδόσεις που είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν από μια κοινή περιφερειακή αποθηκευτική συσκευή. Η κατάλληλη πρακτική ψηφιακής αποθήκευσης επιλέγεται αναλόγως των απαιτήσεων της κάθε εφαρμογής και είναι αυτή η οποία καθορίζει ποια τεχνικομηχανική λύση αρμόζει καλύτερα στην εκάστοτε εφαρμογή. Ο βασικός διαχωρισμός των διαθέσιμων πρακτικών ψηφιακής αποθήκευσης προσεγγίζεται βάση τριών γενικών κατηγοριών, οι οποίες αποσκοπούν στην κατάταξη των διαθέσιμων αποθηκευτικών συσκευών σύμφωνα με την ταχύτητα διάθεσης των δεδομένων που αυτές επιδεικνύουν. Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο, η ταχύτητα διάθεσης των δεδομένων είναι συνάρτηση του όγκου δεδομένων που μπορεί να μεταφέρει, από και προς τη μνήμη, η αποθηκευτική συσκευή σε ένα δευτερόλεπτο και του χρόνου πρόσβασης στα αποθηκευμένα δεδομένα της, ή στην περιοχή όπου υπάρχει ελεύθερος χρόνος για την εγγραφή καινούργιων. Έτσι οι απαιτήσεις και οι ιδιαιτερότητες της κάθε εφαρμογής, υπαγορεύουν και τη χρήση κάποιας ή συνδυασμό κάποιων, από τις παρακάτω πρακτικές ψηφιακής αποθήκευσης